Achter de voordeur in dit Parijse appartement vol kleur

Solène Eloy is fresco-kunstenaar, of decoratieve schilder zoals ze zichzelf liever noemt. Maar dan zonder bloemenslingers en engeltjes. We kijken binnen bij haar appartement in Parijs.

Voor Solène Eloy is een witte muur als een rode lap voor een stier. ‘Eerlijk gezegd heb ik moeite om interieurs die helemaal wit zijn te begrijpen’, zegt ze. ‘Ik hou nu eenmaal heel veel van kleur en zie een witte muur als een canvas om een statement te maken, een muur als kunstwerk.’

Gefascineerd door fresco's

Toen Solène achttien was, woonde ze met haar familie een jaar in Rome. ‘Daar ontdekte ik dat alle monumenten en kerken voorzien waren van prachtige fresco’s die muren in kunstwerken veranderden, zonder dat daarbij het minerale aspect verloren ging. De muur bleef een muur, maar het werd tegelijkertijd een kunstwerk met kleuren die ook na eeuwen nog scherp en levendig waren. Vanaf dat moment raakte ik gefascineerd door deze kunstvorm. Het was een esthetische schok.’

Verkeerd beeld 

Eenmaal terug in Frankrijk ontdekte Solène dat deze fresco-kunstvorm werd onderwezen op de Parijse l’École Nationale Supérieure des Arts Appliqués et des Métiers d’Art – Olivier de Serres, waar ze haar studie volgde. ‘De meeste mensen hadden in die tijd een verkeerd beeld van fresco’s en dachten daarbij aan bloemenslingers en engeltjes op rococo-plafonds. Na mijn studie merkte ik al snel dat het woord fresco een belemmering vormde in mijn ambitie om samen te werken met grote architecten. Vandaar dat ik ben gestopt met het woord fresco en mijn werk ben gaan omschrijven als high-end wanddecoratie of decor op maat. Zo kreeg ik beter een voet tussen de deur. Als mensen mijn werk dan zagen, begonnen ze te begrijpen wat ik doe en hoe ze het in hun projecten kunnen toepassen. Ik maak overigens niet alleen wanddecoratie, maar ook sierpanelen, meubelen en coatings. Daarbij gebruik ik oude technieken zoals fresco, églomisé-glas (hierbij wordt de achterkant van het glas bewerkt), traditionele muurschilderingen en sgraffito (een techniek waarbij een figuur in verschillende lagen pleister wordt gekrast), maar dan in een eigentijdse stijl die veel interieurontwerpers aanspreekt.’ Het werk van Solène is dan ook in veel hotels, restaurants en huizen over de hele wereld toegepast.

Le Chat Noir 

De thuisbasis van Solène is dit appartement in het negende arrondissement van Parijs, dat ooit deel uitmaakte van de beruchte nacht- en cabaretclub Le Chat Noir, beroemd geworden door de iconische posters van Toulouse- Lautrec, die nog steeds worden verkocht. ‘Le Chat Noir was een plek waar kunstenaars en bohemiens kwamen om te feesten. Die spirit is nog steeds voelbaar hier’, aldus Solène. ‘Toen we het appartement kochten, konden we er eigenlijk meteen in, maar ik wilde het eerst opnieuw laten schilderen. Ik wilde overal kleur. Kleur brengt alles wat je in je huis zet tot leven.’ Voor de keuze van de kleuren liet ze zich inspireren door de werken van de Franse impressionist Édouard Vuillard, die veel groentinten gebruikte. Zo ontstond het idee om de woonkamer smaragdgroen te schilderen. De muren in een matte tint, de gesatineerde plinten iets donkerder en het plafond iets feller. ‘Het zijn dergelijke subtiele verschillen die het verschil maken’, aldus Solène. ‘Misschien dat ik het over tien jaar niet meer mooi vindt, maar voor nu is het groen.’

Textuur 

Tegen die smaragdgroene achtergrond, maar ook tegen de roze en rode tinten in andere ruimtes, komen de (eigen) kunstwerken, objecten en meubelen beter tot hun recht, vindt Solène. Zoals het grote, ruige tapijt in de woonkamer dat ze beschrijft als een grote ‘knuffel’. ‘Het nodigt uit om aan te raken en dat is precies wat ik zo mooi vind aan die textuur. Bij fresco’s is dat hetzelfde. Het prikkelt je zintuigen. Fluweel heeft dat ook. Als je dat aanraakt, verandert het. Daar houd ik van.’ Goud is ook een terugkerend thema in het werk van Solène. Ze past het toe op muren en in kunstwerken. ‘Ik houd van het spel van licht en reflectie dat kenmerkend is voor dit pure element’, zegt ze. ‘De laatste tijd zie ik in veel interieurs dat er meer aandacht is voor textuur omdat het een belangrijk zintuiglijk pluspunt toevoegt aan je leven. Na een periode waarin gladde, koude materialen zoals marmer de boventoon voerden, worden de interieurs persoonlijker en minder uniform. Of het trend of mode is weet ik niet, maar het is wel een sfeer waarin ik mij goed voel.’