Anne van Borselen wil zich niet in een genre laten vastpinnen

Op de verrassendste plekken vind je haar werk. Deze editie van Vakwerk spreken we Anne van Borselen.

De 84-jarige kunstenaar beschilderde de muren van zeehondenopvang Pieterburen en verfraaide wanden van de Amsterdamse designwinkel Azzurro met twee reusachtige, over de breedte lopende penseelstreken. Geschilderd al rennend met een in verf gedoopte bezem terwijl uit haar gettoblaster de Vier letzte Lieder van Richard Strauss klonken. Het heeft een vaart en dynamiek die haar hele oeuvre kenmerkt – dankzij haar vlugge manier van werken. ‘Ik krijg een beeld in mijn hoofd, en dat moet ik dan razendsnel achterna, voordat het verdwijnt. Het stroomt door mijn arm naar buiten. Achteraf denk ik: heb ik dat gemaakt?’

Van Borselens overgrootvader was de hofschilder van koning Willen III. Haar Indische moeder schilderde ook. ‘Zij werd door Gaugain en Chagall geïnspireerd. Ik door Picasso. Hij werkte soms abstract, soms figuratief, soms beide, net als ik.’ Ze wil vrij zijn, zich niet laten vangen in een genre. ‘Na portretten schilderen wil ik weer abstract. Na abstract weer 3D. Ik vind elk materiaal interessant. Van een brok hout bij het afval kan ik denken: wauw wat een mooi ding, ik beschilder het en maak er een maskerachtige, dierachtige vorm van.’ Ondertussen zou ze met al haar werk een museum kunnen vullen, lacht ze. ‘Ik ben nog lang niet klaar, het allerliefst beschilder ik de snelweg van Groningen naar Maastricht!’ 

Anne volgen? Dat kan hier.