Doordacht nonchalant
Ze heeft taartjes gehaald en positioneert ze zorgvuldig op geglazuurde schotels. Het gaat om de details. Geen schaal vol koekjes, maar twee verfijnde taartjes van de beste bakker van de stad. De kunst van het weglaten, die begrijpt Rachel Dubbe. Ook in haar interieur en werk maakt ze keuzes. ‘Ik ben heus weleens gretig. Dan zie ik allemaal mooie dingen en denk ik: hébben. Maar ik doe het niet. Ik hou van subtiliteit. Het gaat erom af te pellen. Daarom werk ik in mijn kunstportretten met lagen. Die techniek zorgt voor een soort diepgang en mystiek.’ De enorme portretten aan de muur doen denken aan schilderijen van zestiende-eeuwse meesters. ‘Het licht en de verstilling in die oude werken vind ik prachtig. De jonge vrouwen op mijn foto’s zijn enerzijds eigenzinnige meiden van nu en anderzijds is er die traditionele glans.’ De serie waarover ze vertelt bestaat uit tien werken getiteld Am I…, waarvan een aantal in 2014 werd gepresenteerd in het Nederlandse paviljoen op Salone del Mobile in Milaan. De vrouwen zijn allemaal afgebeeld met een item uit verloren tijden, zoals een antiek klederdrachtkapje of kant. Een detail dat het contrast versterkt tussen klassiek en modern.
NONCHALANT EN GEHAVEND
De stadsloft is tevens galerie. De werken komen prachtig tot hun recht op de muren in aardse, gedempte tinten, waarbij de matte kalkverf (Carte Colori) in meerdere lagen en met vegen is aangebracht. ‘Het maakt ze spannender. Een ‘platte’ muurverf vind ik vrij saai. De kleuren zijn afgestemd op de portretten.’ Met stevige pinnen zijn de linnen doeken in de muur geprikt. De hoekjes krullen om en ze hangen iets los van de wand. Dat mag. Van Dubbe mag het allemaal een beetje nonchalant en gehavend zijn. De beelden die ze fotografeert worden verwerkt op dubbel geweven linnen dat vooraf is voorzien van een aantal verflagen. Achteraf beschildert ze de portretten hier en daar nog eens. Hoe ze dat precies doet, en waar, is niet relevant. ‘Ik sla eerlijk gezegd dicht als mensen tot in detail mijn werk willen analyseren. Mijn portretten wijken af van de standaard, je voelt er iets bij of niet. Het mooiste is als iemand geëmotioneerd raakt zonder enige uitleg. We moeten niet alles willen verklaren en overal antwoord op willen krijgen. Eigenlijk ben ik zelf ook geen open boek. Wel behoorlijk sensitief, voor licht bijvoorbeeld. Ik hou van rust om mij heen, van mooie eenvoud. Ik leef hier heel tevreden in mijn eigen habitat, samen met mijn dochter Sterre van zeventien.’
NOMADENBESTAAN
De loft ligt in het hart van Hilversum, de stad waar ze grotendeels opgroeide en waar ze al jong op zichzelf ging wonen. De drang naar vrijheid was groot en werd een rode draad in haar leven. ‘Ik koos niet voor de gemakkelijke weg. Zo voed ik mijn dochter alleen op sinds ze tweeënhalf is. Jarenlang werkte ik als freelance fotograaf voor reclamebureaus en bladen. Ik maakte reportages, portretten, deed interieur- en reisproducties. Dat laatste was geweldig, lekker rondreizen en mooi beeld schieten. Maar rond mijn veertigste was ik daar klaar mee. Ik wilde eigen werk maken.’ Am I… werd haar eerste serie. Het overlijden van haar moeder na een kort ziekbed versterkte het gevoel vooral te leven zoals ze zich het gelukkigst voelt. De ruis eruit, naar de essentie. Ook in huis is elk meubelstuk, elke kleur en elke accessoire bewust gekozen. ‘Sterre en ik zijn heel vaak verhuisd. We leefden een soort nomadenbestaan. De grijze, Hongaarse buffetkast ging altijd mee. De kast is een ijkpunt. Zodra die er stond, was de woning ons thuis. Deze loft was uitgewoond toen we hier kwamen. De muren waren lila, overal lagen plastic kabelgoten en het rook naar poezen. Ik heb alles gestript en ben opnieuw begonnen. Met een vloer van beton ciré en kalkverf op de muren. Die betonlook vind ik fijn, het past bij dit huis.’
WILHELMINA
Het interieur is sober, eigen en smaakvol, met zowel design als tweedehands. ‘Hier staat veel van de kringloopwinkel naast designmerken. Ik hou van die mix. Ik vind het uitermate saai om alles van één merk te hebben. Voor mooie vintage ga ik naar Morentz in Waalwijk. Daar vind je echt bijzonder mooie stukken.’ Het schilderij van Koningin Wilhelmina in de vergulde lijst is een erfstuk van haar moeder. ‘Ik kijk er al mijn hele leven naar. Vroeger hing het boven het bed van mijn ouders. Ik heb er altijd van gehouden. Als de tussendeur op een bepaalde manier geopend is, zie ik mijn werk weerspiegeld in het glas, met daarnaast Wilhelmina. Dat geeft een warm gevoel. Misschien ligt in dat klassieke schilderij wel de basis voor de portretten zoals ik die nu maak.’ racheldubbe.com
Dit artikel is gepubliceerd in Residence 2019 no. 5/6
Credits
/ Fotografie: Valentina Sommariva / Living inside
/ Tekst: Louel de Jong
/ Tekstbewerking: Niek Schoenmakers