Achter de voordeur bij interieurontwerper Frederiek Van Pamel

Bloemkunstenaar, interieurinrichter, tuinarchitect, sfeermaker: het curriculum van Frederiek Van Pamel is al even eclectisch als zijn huis in Brugge. Een uniek universum, ergens tussen Vermeer, Paul Smith en Herman van Veen.

'A house should feel collected, not decorated’, zei de New Yorkse ster-decoratrice Elsie de Wolfe ooit. Dat is precies waar Frederiek Van Pamel in slaagde. De Bruggeling is bloemkunstenaar, tuinontwerper en interieurinrichter, maar toch vooral verzamelaar van doorleefde kunstobjecten die als nomaden rondreizen in zijn stemmige woning slash B&B in hartje Brugge. ‘Ik noem mezelf een sfeermaker. Een verschrikkelijk woord, ik weet het’, lacht hij. ‘Twintig jaar geleden kreeg ik dat etiket al op de Belgische televisie. Maar hoe lelijk het ook klinkt, het klopt wel perfect.

Mijn huis is een verzameling van sferen. Een kakofonie, maar in harmonie.’ Italiaans marmer, Marokkaans textiel, Indonesische deuren, Afrikaanse beelden, Frans antiek, Japanse hoogglanslak: het klinkt onsamenhangend, maar Van Pamel combineert het met zo veel bravoure dat er muziek in zit. ‘Ik hou van contrasten’, zegt hij. ‘Oost en West, modern en klassiek, barok of minimalistisch: ik gooi het allemaal in de mix. Mijn interieur is als een goed boeket: een spontane creatie, die onvoorspelbaar is. Het huis toont aan hoe out of the box ik durf denken.’

Hilversum drie

Hoe overdadig zijn stijl ook klinkt, toch overvalt je een vreemd soort sereniteit als je binnenstapt bij Van Pamel. Door de warme, diepe kleuren lijk je rond te lopen in een klassiek stilleven uit de Gouden Eeuw. Het zijlicht, het clair-obscur en de intimistische doorkijkjes doen dan weer heel erg Vermeer aan. En het lijnenspel van zijn haardwanden is geïnspireerd op Mondriaan. ‘Het zijn lang niet de enige Hollandse invloeden hier’, zegt hij. ‘Boven in mijn bureau hangt bloemenbehang uit de collectie van het Rijksmuseum. Zelf begon ik mijn carrière 24 jaar geleden bij Marcel Wolterinck, een bloemsierkunstenaar die ook interieurs inricht. Een goeie leerschool, ook al liggen onze stijlen nu enorm uit elkaar.

Ik hou ook enorm van Herman van Veen. Hij komt hier weleens op bezoek. Dan zit hij hier gewoon aan de keukentafel liedjes te zingen en viool te spelen. Ik organiseerde al twee benefietconcerten met hem in Brugge. Je zal zien: door het hele huis en de Bed & Breakfast hangen originele tekeningen uit Alfred Jodocus Kwak, gesigneerd door hem. Toen hij me op een dag zei: ‘Frederiek, je huis inspireert mij’, kon ik mijn oren bijna niet geloven. Hij is mijn jeugdheld sinds Hilversum Drie.’

Fitness met sfeer

Wie een glimp van het huis wil opvangen: stap binnen in Van Pamels bloemen- en decozaak en loop door naar de tuin. Frederiek woont in de verbouwde zijvleugel van de achttiende-eeuwse dokterswoning waar zijn winkel is ondergebracht. Zijn huis grenst aan de tuin en aan de orangerie – ook al zo’n vreselijk woord. ‘Als ik de deuren naar de wintertuin opengooi, dan kan ik hier diners voor twintig manorganiseren. Sluit ik de deur, dan is de sfeer intiemer.’ Het belangrijkste aan zijn huis? ‘Ik wilde overal connectie hebben met de tuin. Dat was essentieel in het ontwerp. Zelfs als ik sta te sporten in mijn fitnessruimte kijk ik uit op natuur. Waarom zou ik daar een televisie willen als ik ook naar de tuin kan kijken? En wat ben je met de duurste toestellen als je geen sfeer hebt? Een steriele turnzaal wou ik absoluut niet. Ik creëerde sfeer met een open haard en met een gerecupereerde Indiase kasteeldeur aan de muur. Ongezien voor een sportruimte, denk ik, maar ik voel me hier goed.’

Koffie overal

Van Pamel is autodidact en dat is zijn grote troef: hij ontwerpt geen tuinen of interieurs in vastgeroeste total looks. Met veel buikgevoel mengt hij materialen en kleuren samen die in andermans handen meteen zouden schiften. ‘Neem nu de keuken: de kasten zijn van gebrand eikenhout, het aanrecht in tegels van Muranoglas en de grepen in messing. Het resultaat is niet landelijk, maar ook niet modern. En zeker niet veilig. Ik zoek naar een ongeziene totaalsfeer die klopt met wie ik ben. Wat alles verbindt, is mijn liefde voor ambachtelijke details’, zegt hij. Dat geldt zeker ook voor zijn slaapkamer: een hotelsuite met Marokkaanse, industriële, vintage, Lodewijk XIV én Paul Smith trekjes. ‘Als ik mijn tanden sta te poetsen, zie ik de tuin weerkaatst in een wand van verouderde spiegels. Het eerste wat ik zie als ik opsta, is de natuur.’ Wat ook opvalt: in elke kamer van zijn huis staat een koffiemachine. Zelfs in zijn slaapkamer. Niet omdat Van Pamel verslaafd is, maar omdat hij koffie met gastvrijheid en generositeit associeert. ‘Mijn vader lachte me uit toen ik twintig jaar geleden in mijn allereerste bloemenwinkel absoluut een koffiemachine wou. Nu heeft iedereen de mond vol van belevingswinkels, maar toen was dat helemaal nieuw.’