Textielkunstenaar Sina Dyks: ‘Ik wil mensen raken met het beeld’

Jong en talentvol. Sina Dyks (1995) weeft wandkleden die je omarmen. Sculpturaal en kleurrijk.

De meeste werken zijn reusachtig! Waarom?
‘Ik wil impact maken, vandaar het grote formaat. Ik vind het mooi als mensen er bij wijze van spreken in kunnen zitten. Zich ermee omgeven. Maar in de eerste plaats ben ik een maker: het allerleukst vind ik het om samples te maken. Als ik een klein stukje heb, kan ik het groot voor me zien, omdat ik een heel goed verbeeldingsvermogen heb. Maar niet iedereen heeft dat, daarom maak ik het groot, zodat men snapt wat ik doe. Maar voor mezelf hoeft het niet, al vind ik het wel leuk om mijn werk in het groot te zien.’

Hoe is jouw liefde voor textiel ontstaan?
‘Die was er altijd al. Ik heb een liefde voor materialen en kleuren, en vroeger als puber uitte zich dat er onder meer in dat ik sieraden van kralen maakte. Ik vind het technische aspect óók interessant. Ik speel in mijn textiel dan ook met de techniek in samenhang met esthetiek, vandaar dat ik mijn eigen draden maak. Het is overigens best moeilijk om goede garens te vinden. Voor hobbybegrippen gebruik ik heel veel en voor industriële begrippen heel weinig. Met een kilo kom ik een heel eind, de industrie heeft het over honderden kilo’s om af te nemen.’

Met wat voor materialen werk je? 
‘Ik werk voornamelijk met gerecycled plastic: PET-garen. Dat heeft een fijne samenstelling: het is wat stijver, dat werkt goed voor het driedimensionale effect dat ik beoog, want het krimpt niet. Ik stoom mijn werken achteraf waardoor het vulgaren gaat krimpen, maar PET-garen niet. Daardoor gaat het bobbelen en krijg je een 3D-effect. Ook gebruik ik veel overgebleven garens vanuit de industrie. En ik houd van de structuur van het materiaal, van het kunnen spelen met glans en zacht, dat prikkelende, zintuiglijke effect.’

Waarom is dat 3D-achtige belangrijk voor je? 
‘Ik vind dat een extra dimensie aan het werk geven. Mijn ervaring is dat het prikkelender werkt dan gewoon plat. Ik heb daar veel onderzoek naar gedaan: hoe kun je stoffen meer structuur geven zonder dat je er allerlei draden in stopt? Dat kan door grovere en vaste bindingen te gebruiken. Technisch is dat moeilijk omdat je zit met spanningsverschillen op het weefgetouw.’  

Schets je veel?
‘Ik vind dat een moeilijke vraag, want veel gebeurt in mijn hoofd. En een deel in de computer en deel met de hand.
Eigenlijk werk ik altijd al doende. Het ontwerp is altijd heel erg plat, maar door de structuren en de manier van weven met losse en strakke bindingen wordt het driedimensionaal.’

Je werk spat van de muur en maakt vrolijk.  
‘Het is heel kleurrijk, daar houd ik persoonlijk erg van. In Nederland gebruiken we heel veel zwart, wit en grijs. En dat doet wat met je. Het doet wat met mensen om je met meer kleur te omgeven. Ik wil laten zien dat je met veel kleur niet overprikkeld hoeft te raken. Het kan ook rust geven. De grap is dat ik een werk heb met grijs, dat is veruit het minst populaire kleed.’

Je beperkt jezelf met zes kleuren in elk werk. Waarom doe je dat? 
‘Voor mezelf. Door deze werkwijze wordt het dunner als je zes draden door het weefgetouw schiet. Ik vind het mooier als het niet een heel dik kleed is en een bepaalde beweeglijkheid houdt. En ook: anders heb ik te veel keuze en dan wordt het overdadig, dat is mijn valkuil. Ik vind het materiaal zó leuk dat ik het liefst alles erin stop. Ik moet mezelf afremmen... Maar ik merk wel dat het soms best lastig is, dus wie weet ga ik op den duur naar acht draden, zeker voor echt grote werken.’ 

Waar ben je momenteel mee bezig? 
‘Met een installatie met water in de hoofdrol. Het gaat over hoe we steeds verder verwijderd raken van de natuur. Doordat we de grenzen opzoeken om ons leven zo comfortabel mogelijk te maken. Ik denk dat we beter wat dichter bij de natuur kunnen gaan staan in plaats van steeds meer kunstmatig toevoegen aan onszelf. Wie wij zijn als mensen, de invloed van prikkels van buitenaf, het steeds verder verwijderd raken van de natuur, daar gaat mijn werk over.’

Is het belangrijk dat mensen die boodschap te weten komen?
‘Nee, dat vind ik niet. Het is een achterliggende laag die mensen mogen weten, maar dat hoeft niet. Ik vind dat elk werk op zichzelf moet staan. Ik wil juist dat prikkelende effect en dat mensen het mooi vinden zonder dat ze precies weten waar het over gaat.’ 

Maar die extra dimensie is er wel. 
‘Ja dat klopt, maar als je ook mensen die minder geïnteresseerd in kunst zijn wilt raken, is de onderliggende boodschap van minder belang. Ik wil ze eerst raken met het beeld zelf. Dat is iets wat ik het liefste doe: mensen raken met het beeld.’

Wil je meer informatie? www.sinadyks.com