Ysabel Keuls van Studio Limonada maakt lampenkappen waar je blij van wordt

Ysabel Keuls straalt van oor tot oor. Niet zo gek, ze zit nog in een roze bubbel. Ze is net terug uit Portugal, waar ze is getrouwd met haar jeugdliefde. Het was een warm en fijn feest met vrienden en familie. Ze glimlacht als ze eraan terugdenkt. Maar nu moet er weer gewoon gewerkt worden. In haar sfeervolle winkel annex atelier – omringd door kleurrijke lampenkappen en poefjes, allemaal handgemaakt – vertelt ze hoe ze als kind al enorm creatief was. ‘Ik zat op teken- en schilderles. Als andere kinderen gin- gen voetballen of naar ballet, ging ik pottenbakken. Toch had ik nooit bedacht om er mijn beroep van te maken. Ik dacht dat ik niet goed genoeg was om iets te maken dat mensen daadwerkelijk zouden kopen.’

Was dat een gebrek aan zelfvertrouwen?
‘Dat denk ik wel. Ik zag mezelf niet mijn geld verdienen met iets creatiefs. Ik ben daarom culturele en maatschappelijke vorming gaan studeren. Ik was een paar keer in Kenia geweest en het ontwikkelings- werk sprak me aan. Na mijn afstuderen wilde ik nog een master doen.’

Maar je besloot eerst te gaan reizen.
‘Ja, ik had behoefte om iets te doen dat compleet buiten mijn comfortzone lag. Ik ken mijn vriend, nu mijn man, al vanaf mijn veertiende. Ik ben altijd samen geweest, er was altijd iemand om mee te sparren. Ik moest mezelf ontwikkelen, vond ik. Dus ik dacht: ik moet op reis. Het plan was om een half jaar weg te blijven.’

En toen sloeg het noodlot toe...
‘In Australië heb ik een zwaar auto-ongeluk gehad. Bij een kruising is een motorrijder vol in mijn deur gereden. Ik raakte bewusteloos, had zware verwondingen aan mijn hoofd, schouder, ribben, long en wervels, ik lag helemaal in de prak. Met een traumahelikopter ben ik naar Brisbane gevlogen, waar ik ben geopereerd. Het grootste probleem was het hersenletsel, ik had een hersenkneuzing en een hersenbloeding. En ik was heel erg getraumatiseerd, ook omdat de motorrijder het niet heeft overleefd.’

Wat vreselijk!
‘Het ongeluk heeft mijn leven veranderd. Niets was meer zeker. Na thuiskomst heb ik een jaar en vier maanden in revalidatie gezeten. Ik kon niet eens een bladzijde lezen. Na een wandelingetje moest ik weer slapen. Na twee jaar kon ik nog steeds niet de dingen doen die je wilt doen als je 22 bent. Het was heel zwaar – ook voor mijn vriend. Het was niet zeker of ik ooit nog zou kunnen werken.’

Toch heeft dat ongeluk er wel voor gezorgd dat je doet wat je nu doet.
‘Ja, daarom kijk ik er ook niet alleen met negatieve gevoelens op terug. Ik heb heel kleine dingetjes leren waarderen, ik heb geleerd om te kijken naar dingen die voor mij nog wel haalbaar zijn. Om mijn doelen in kleine stapjes op te knippen. En elke vooruitgang, hoe klein ook, te vieren: als ik een alinea had gelezen, gingen we uit eten.’

Hoe werd een hobby een beroep?
‘Ik kon op de zolder bij mijn oma de kappen gaan maken. Een vriendin die fotograaf is, stimuleerde me om er verder mee te gaan. ‘Je hebt niets te verliezen’, zei ze. En dat was zo, ik had geen baan, geen geld. Zij maakte foto’s en een andere vriendin heeft een website voor me gemaakt.’ Lacht: ‘En toen had ik ineens een bedrijfje!’

Vanaf dag één ging het balletje rollen, toch?
‘Ja, mensen vonden het leuk om naar de zolder van mijn oma te komen. Dat was ook heel knus en gezellig. Ik begon in juli 2020. Ik dacht: ik begin rustig, in de zomer zullen mensen wel niet zo bezig zijn met lampenkappen. Maar door corona konden mensen niet op vakantie en gingen ze meer aandacht besteden aan hun interieur. En lampenkappen werden ineens een hip iets! Felle kleuren raakten in de mode, gekke patronen matchen werd populair. Ik heb er veel geluk mee gehad dat juist dat mijn smaak is.’

Want wat is jouw stijl?
‘Ik gebruik heel veel stoffen van designers. Ik werk veel met stoffen van Pierre Frey, Manuel Canovas, Jim Thompson, maar ook met stoffen uit landen van het Afrikaanse continent, Oezbekistan, van die mooie zijden ikats. Of stoffen uit lokale winkeltjes Of stoffen uit lokale winkeltjes of van marktjes. Als ik iets geweldigs zie, neem ik het gewoon mee. En ik hou van gekke combinaties van voet en kap. Sommige voeten koop ik in, maar ik maak ze ook zelf van vazen of potten. Soms nemen klanten zelf een voet mee, bijvoorbeeld een erfstuk van een dierbare die is overleden. De mogelijkheden zijn eindeloos.’