Binnenkijken in een bijzonder Italiaans huis van een kunstschilder
Een huis met iets unieks of zeldzaams, in het Italiaans ook wel omschreven als 'una chiccha', dat was wat architect Hannes Peer en zijn partner al heel lang zochten. Het voormalige huis van kunstschilder Emilio Tadini bleek de perfecte achtergrond te vormen voor de eclectische smaak van het stel.
Als het Hannes Peer, een binnenhuisarchitect uit Milaan, ter ore komt dat het voormalige huis van kunstschilder Emilio Tadini in de verkoop staat, besluiten hij en zijn vriend hun beurt niet af te wachten. Hannes: 'De makelaar liet weten dat er voor ons nog drie andere mensen het huis zouden bezichtigen en dat we daarna konden komen, maar we zijn heel brutaal meteen gaan kijken. We hadden een sterk voorgevoel dat het iets interessants zou kunnen zijn.'
Hannes was bekend met het werk van Tadini, een metafysische schilder uit de periode van Fontana, De Chirico, Morandi en Gio' Ponti, allemaal vrienden met wie Tadini de beroemde kunstenaarsbar Jamaica frequenteerde. Dat het huis nu te koop stond, was een mogelijke buitenkans voor de twee gepassioneerde kenners van kunst en design uit de vorige eeuw.
Vijf minuten
'We waren al twee jaar aan het zoeken en hadden minstens vijftig huizen bekeken, maar elke keer miste er dat bijzondere, historische element.' Hier wist Hannes al na vijf minuten dat ze eindelijk raak geschoten hadden. 'Het betrof een neoclassicistisch pand in de Città Studi-buurt in Milaan, een groene en plezierige wijk waaraan ik verknocht was geraakt tijdens mijn studie architectuur aan de Politecnico-academie.' De woning zelf bleek door de jaren heen - afgezien van een in graniet uitgevoerde open haard en twee houten wandpanelen - volledig gestript en verminkt te zijn, maar tot Hannes' grote vreugde waren de originele vloeren intact. 'En die bleken van een ongekende schoonheid', vertelt hij stralend. Het tweehonderd vierkante meter tellende appartement met twee slaapkamers, twee badkamers, een salon, een eetkamer en een ruime hal, bleek 'tot op enkelhoogte' onberoerd te zijn. Hannes: 'Vandaag de dag zo'n ongerepte schat vinden in Milaan is een echte rariteit.'
De perfecte compositie
Kunstenaar en auteur Emilio Tadini liet de vloeren van de afzonderlijke kamers begin jaren zeventig ontwerpen en realiseren door zijn goede vriend Bobo Piccoli, tevens de maker van een van de mooiste tegelvloeren in Milaan, die van Palazzo delle Stelline (zie kader). Ook bij dit residentiële project leverde de keramist uitzonderlijk werk. Zo uitzonderlijk dat Hannes en zijn partner vijftig jaar later besloten het huis terstond te kopen.'
Met die koop begon voor Hannes een zoektocht naar de perfecte compositie van meubels, kleuren en materialen. Hij omschrijft zichzelf als iemand die van interieurs met een gelaagdheid houdt, zowel qua periodes als qua stijl. 'Ik mix alles, oud en nieuw, echt en fake, omdat ik dat nu eenmaal het interessantst vind. Een interieur is wat mij betreft pas geslaagd als er een zekere spanning heerst doordat er niet één maar verschillende verhalen verteld worden. Als de dingen te veel kloppen, vind ik het vlak, saai en voorspelbaar. Ik zoek bewust naar contrasten.'
Een museumwaardige achtergrond
Na anderhalf jaar op het kantoor van minimalist Rem Koolhaas in Rotterdam gewerkt te hebben, besloot Hannes in 2001 terug te keren naar Milaan om zich daar te specialiseren in interior design. 'Dat is wat ik uiteindelijk het leukste vind. Ik heb veel van Rem (Koolhaas, PvD) geleerd, maar als je met hem wilt werken, moet je toch een soort verlengstuk van hem worden. Dat kon ik niet en dat wilde ik niet. De jaren na hem ben ik steeds meer mijn persoonlijke smaak gaan ontwikkelen.
Je zou kunnen zeggen dat ons eclectische huis de perfecte illustratie van die evolutie is.'
Het interieur is een geraffineerde melange van meubelstukken en objecten, sommige bijzondere vondsten uit vintage winkels en anderen ontworpen en gemaakt door Hannes zelf. En dat alles tegen een museumwaardige achtergrond uit een ver verleden.
Lees verder in Residence No.7/8 verkrijgbaar online. Fotografie Helenio Barbetta/Living Inside | Tekst Paola van Dam en Marzia Nicolini
