Portret: Michiel de Zeeuw en zijn vriend Robert Bout wonen op landgoed Oudegein in Nieuwegein

Op Landgoed Oudegein in Nieuwegein woont interieurarchitect Michiel de Zeeuw samen met zijn partner Robert Bout. Al veertien jaar beheren zij dit monumentale familielandgoed waar ze wonen en werken. In dit gesprek vertelt Michiel onder andere over het renoveren van monumentale panden en het toevoegen van een moderne tijdslaag met respect voor het verleden.

Een sprookjesachtige woonplek

Het zou een sprookje kunnen zijn. Michiel de Zeeuw en zijn vriend Robert Bout wonen op landgoed Oudegein in Nieuwegein, dat al tweeënhalve eeuw in het bezit is van Roberts familie. Als moderne landheren leven en werken ze in een oase van rust en groen midden in de Randstad. ‘Ons hoogste doel is het landgoed zo goed mogelijk voor te bereiden op de toekomst.’

De geschiedenis van landgoed Oudegein, de woonomgeving van interieurarchitect Michiel de Zeeuw en zijn vriend Robert Bout, begint in 1202. Toen was Huis Oudegein een gevechtstoren, later werd het versterkte huis met gracht een ridderhofstad. De meesten zouden het hoofdgebouw een kasteel noemen, maar in de familie spreekt men altijd van het ‘grote huis’. Michiels woonverhaal op het landgoed dateert van 2011, toen hij met Robert in het koetshuis trok.

Hoe is het om te leven op een landgoed?
‘Oudegein is een en al groen, een prachtige omgeving. Het landgoed is onderdeel van het veel grotere gelijknamige stadspark. We lopen met de honden over slingerpaden, er zijn hoogteverschillen en fraaie vijvers. Landgoederen zijn een cultuur op zich. Overal is de geschiedenis zichtbaar en voelbaar. Toen Roberts grootvader Lodewijk de Geer het landgoed in 1930 erfde, was hij 23 jaar oud. Hij dacht dat hij voor een zegelring naar de notaris ging, maar het bleek om een 170 hectare grote buitenplaats te gaan – een erfenis van zijn achternicht. Er waren huizen en peren- en appelboomgaarden, maar in het grote huis was geen water of stroom. Een lang verhaal kort: in 1972 verkocht hij een groot deel van het landgoed, dat werd onderdeel van de toen kersverse gemeente Nieuwegein. Voor de familie bleef een terrein van 7 hectare behouden. Daarop staan verschillende monumentale gebouwen, zoals het grote huis, het koetshuis en een hofstee.’

Verantwoordelijkheden en toekomstvisie

Welke verantwoordelijkheden brengt het met zich mee?
‘Robert en ik hebben verschillende petten op: we zijn bewoners, huurders, exploitanten en familie. Zijn grootvader wilde deze plek aan zijn afstammelingen doorgeven. Hij bracht de financiën op orde en richtte een stichting op voor het beheer. Toen we hier kwamen wonen wilden we, met het oog op de toekomst, graag de exploitatie van het landgoed verbeteren. Voor het onderhoud en de verduurzaming zijn gelukkig subsidies beschikbaar. Door anderen van deze locatie gebruik te laten maken, krijgen we de begroting rond. Zo zijn delen van het grote huis te huur voor vergaderingen en presentaties tot 24 personen. Robert verzorgt met zijn bedrijf de exploitatie en onze kok Tessa kookt met producten uit de kas en moestuin. Sinds we hier wonen zijn er ieder jaar grote werkzaamheden uitgevoerd. Dat begon met het opknappen van ons koetshuis, waar bijvoorbeeld een moderne pui in de garage is gezet. In 2016 volgde de totaalrenovatie van het grote huis. Mijn ervaring als interieurarchitect komt daarbij goed van pas.’

Van acteur tot interieurarchitect

In een vorig leven was je soapacteur, zanger en televisiepresentator. Waarom is interieur je definitieve bestemming?
‘In alles wat ik doe ben ik een verhalenverteller. Dat was zo op televisie en nu in mijn werk als interieurarchitect. Mijn vader werkte voor een bedrijf in watersportartikelen in Scheveningen. In het magazijn op zolder lag van alles, daar heb ik eindeloos hutten gebouwd. Hoe je omgaat met een ruimte en mijn gevoel voor verhoudingen stammen uit die tijd. Nadat ik stopte als acteur ging ik bij Jan des Bouvrie in het Arsenaal werken. Hij was mijn held. Van zijn minimalistische stijl en van Moniques frisse blik en gevoel voor contrast heb ik veel geleerd. Om met de juiste bagage verder aan de slag te gaan, volgde ik de studie interieurarchitectuur aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Daar leerde ik onder meer vrij ontwerpen, basis bouwkunst, kunstgeschiedenis, zagen en lassen.’

Monumentaal renoveren

Wat komt er allemaal kijken bij het renoveren van monumentale panden?
‘Je hebt te maken met extra regels, vergunningen en overleg. Die gelden zowel voor rijks- als voor gemeentelijke monumenten. Onderdelen met cultuurhistorische waarde zijn vaak “bevroren elementen”. Dat houdt in dat je die vrijwel nooit mag aanpassen, behalve met uitdrukkelijke toestemming. Dat geldt bijvoorbeeld voor het veranderen van de indeling, het doorbreken van muren of het vervangen van ramen of vloeren. Je moet je realiseren dat sommige ingrepen niet meer terug te draaien zijn. Het is altijd de vraag, ook aan monumentenzorg: naar welke tijd ga je terug? Maar een mix van stijlen kan ook goed zijn. Een cultuurhistorisch onderzoek is niet verplicht, maar levert een schat aan informatie op over de tijdlagen van een interieur. Zo ontdekten we dat er in het grote huis leerbehang zat en onder het verlaagde plafond kwam prachtig houtsnijwerk tevoorschijn. Timmermannen lieten er in de zeventiende eeuw een merkteken achter. Dat vind ik bijzondere details.’

Vernieuwing van Oudegein

Hoe hebben jullie de vernieuwing van Oudegein aangepakt?
‘We hebben het geluk dat Oudegein in zijn bestaan met de tijd is meegegaan. Het is geen oubollig huis en heeft een moderne structuur. Het kleurenpalet met blauw- en grijstinten werd geïntroduceerd door Isabella gravin van Nassau La Lecq, die aan het begin van de negentiende eeuw op het landgoed kwam wonen. Was het allemaal bordeauxrood en geel geweest met donkere eikenhouten vloeren, dan drukt dat een behoorlijke stempel op de look & feel. Op de verdieping waar mijn studio is, kreeg een aantal ruimtes een andere functie. Een slaapkamer werd keuken en de oude keuken is nu de ontvangstkamer voor klanten. Ook zijn we druk bezig met verduurzaming. In het begin hadden we voor ons koetshuis wilde plannen, zoals het verplaatsen van een trap. Toen we er eenmaal woonden, kwamen we daarop terug. Wel kwam er onder meer een moderne keuken, fris stucwerk, mooi hang- en sluitwerk en gingen de verlaagde plafonds eruit. Met respect voor de geschiedenis voegen wij nu een moderne laag toe. Over het verbouwen van monumenten geef ik cursussen aan interieurprofessionals. Met De Interieur Club maakte ik ook een podcastserie.’

Storytelling in ontwerpen

Is jouw liefde voor storytelling ook terug te zien in jouw ontwerpen?
‘Mijn stijl is modern-eclectisch. Ik houd van strakke lijnen, goede verhoudingen, kleur, ritme, stilte en bijzondere stukken met een collectionerende waarde. Dat kan een designmeubel zijn of kunst, die maken een interieur uniek. Een kantoor in een rijksmonument aan de Maas in Rotterdam gaven we een moderne invulling met mooie items en een nautische vloer. Bij woonhuizen staat het leven van de bewoners altijd centraal. We merken dat mensen kiezen voor nieuw en minder bewaren. Antiek gaat voor een habbekrats weg, terwijl het vaak meubels van hoge kwaliteit zijn. Ik pleit ervoor om bijzondere stukken waar je nu geen plek voor hebt te bewaren. Zeker als ze ook emotionele waarde hebben. Sla ze op, wellicht kijk je er over vijf jaar anders tegenaan. Aan de andere kant: laat je niet gijzelen door dat oude kastje van oma. In de styling zoeken we altijd naar bijzondere items, zoals handwerk vazen. Een interieur is altijd maatwerk. Vaak zie ik meteen wat er nodig is, mijn beeldend voorstellingsvermogen is sterk ontwikkeld.’

Projecten en monumenten

Word je tegenwoordig vaker gevraagd voor opdrachten voor monumentale panden?
‘Jazeker, al doen we ook genoeg andere projecten. Een monument biedt een fantastische basis. Mijn filosofie is dat je het huis het huis moet laten, dat heeft al zoveel karakter. Als het niet voor tachtig tot negentig procent aan je wensen voldoet, kun je het beter niet kopen. Wel kun je het interieur voeden. Inmiddels ben ik behoorlijk thuis in monumentale verbouwingen. Indien nodig werk ik daarvoor samen met een restauratiearchitect en een bouwhistoricus. Mensen zijn soms huiverig dat alles wat met monumenten te maken heeft veel extra kosten met zich meebrengt. Natuurlijk zijn er extra uitdagingen, maar er is ook regulier veel te vinden. Zo ontdekten we dat de verf van Little Greene heel geschikt is als kalkstuc in ons trappenhuis. Die is op basis van lijnolie, een vierhonderd jaar oud recept en heel milieuvriendelijk. Het effect is droog, ademend en poederig – echt beeldschoon. Voor alle projecten vind ik het mooi om te zien dat iedere bewoner iets aan de geschiedenis toevoegt.’ michieldezeeuw.com, huisoudegein.nl